25 października 2021 roku, klasy 8b i 8c odwiedziły wraz ze swymi nauczycielami Muzeum Obozu Auschwitz-Birkenau. Jak wielkim było to dla nich przeżyciem, co czuli, jak zapamiętają ten wyjazd opowiedzą najlepiej sami uczniowie:

„Wycieczka do Oświęcimia była z pewnością czymś specjalnym, po jej końcu wymieniłem się z przyjaciółmi wrażeniami i nikt nie był szczerze pewien co czuł.

Osobiście ze wszystkich okropnych wydarzeń jakie działy się w tym miejscu najbardziej na sercu zostały mi historie o eksperymentach na dzieciach, dzieciach w naszym bądź młodszym wieku. Idea, że to my mogliśmy nimi wtedy być nie dawała mi spokoju, jednak nie odczuwałem konkretnie smutku podczas pobytu w Auschwitz, a przynajmniej nie w ten sposób określiłbym to uczucie. Jedna z moich koleżanek opisała to jako coś w stylu ,,aury, która stale nad nami ciążyła, ale moim najlepszym wyjaśnieniem jest to, że świadomość jak dużo strasznych rzeczy się tam wydarzyło dała mi poczucie, że smutek czy płacz nic tu nie da, lecz zrozumienie bólu innych. (…) Zamiast opłakiwania straconych dusz, próbowałem zrozumieć przez jaki ból przechodzili w tym miejscu, do teraz gdy o tym myślę nie potrafię się uśmiechnąć, moja twarz stale stoi w miejscu. Mógłbym to też opisać jak moment przypominania sobie o zmarłej osobie, ale mniej sobie znanej, na przykład starszego dziadka, z którym parę razy się widziało, ale nie wystarczająco, by go tak naprawdę poznać. Powoduje to uczucie żalu o brak możliwości cofnięcia czasu i spędzenia z ta osobą więcej czasu i poznania jej lepiej. Podczas wycieczki kątem ucha od czasu do czasu słyszałem jakiś żart od jednego z uczniów, koleżanka mówiła mi o tym, jak bardzo jest to niestosowne z innych strony, ja jednak pomimo uważania tak samo w pewnym sensie ich rozumiałem. (…)  humor jest narzędziem zdolnym i używanym do chowania ran. Myślę więc, że powodem tego mógł być fakt, że osoby te chciały w pewien sposób uciec od tej szarej atmosfery i choć na sekundę zapomnieć o swych bolących uczuciach, które mogły odczuwać z widzenia warunków w jakich żyli tam więźniowie. Jestem pewien, że wycieczka ta do końca życia zostawi na naszych uczniach pewien ślad, niektórzy będą szczęśliwi, że taka wojna nie dzieje się w tym momencie, inni żałobnie wspominać będą straconych bliskich, czy po prostu innych ludzi. Wiadome jest jedno, nie zapomnimy.”
-Oskar Szybka 8c